Bijzondere treinreis

Woensdag kwart over 4 am. Zo vroeg sta ik nooit op. Of ik moet op vakantie gaan. Het is gewoon tegen me principes in zo vroeg. Maar goed als je in India ergens heen wil dan betekend het vroeg op. 7 uur vond ik een tijd wat me meer aan zou staan, maar het mocht niet zo zijn. Om 5 uur belt Diti om te vragen of we haar over een kwartiertje ontmoeten in de hal van het hostel. Vanaf half 5 hebben we ons langzaam klaar gemaakt. De tassen waren al klaar, alleen je lijf uit bed was het feit wat vanmorgen moest gebeuren. Wat fatsoenlijks aan trekken en jezelf voortbewegen naar de hal van het hostel. Als we in de hal staan moeten we wachten op de man die het slot van het hek af wil halen. (Ja, er hangt een slot aan het hek. Maar als je goed kijkt dan breek je hem met je ogen. Conclusie: het gaat om het idee)De gast met de sleutels is laat. Al snap ik daar niets van. Hij kon de sleutel een uur geleden al klaar gelegd hebben. Wat doet hij anders de f*cking night? Maar om tien voor half is hij daar dan eindelijk. Als ik door het hek kijk zie ik de taxi die Diti voor ons heeft geregeld al klaar staan.
Niet veel later hijsen we onze nog half levenloze lichamen in de taxi. Diti voorin en Jil en ik achterin. Omdat we nog een beetje suf zijn kijken we beide heel raar als de man voor onze gevoel aan de verkeerde kant van de auto instapt. Op straat zijn er bijna geen mensen. Het is heel rustig. Om kwart voor 6 zijn we op het stadion. Het is daar een gaos met auto’s en mensen. Mannen met rode overhemden die op hun hoofd wel 2 of 3 koffers dragen. Ik moet er zo vreselijk om lachen. (wat doe jij voor werk? Ik draag je koffers op me hoofd voor 10 eurocent naar het perron. )Deze mannen dragen je bagage naar het perron en zetten het in de trein. Diti vraagt aan een van de mannen op welk perron wij moeten zijn. In me boek heb ik gelezen dat dit de mannen zijn die op treingebied alles weten. Met touwtjes hebben ze een nummerplaatje op hun arm gebonden. Snel weten we ons perron. Nummer 16. Helemaal aan het andere kant van het treinstadion. Het ziet er ongeveer zo uit: Lange gang die over de perrons en de rails heen loopt. Zoiets wat je ook ziet over de snelweg met een restaurant erin. Hier ontbreekt alleen het restaurant. Deze gang heeft in het midden een hek wat links en rechts scheid. Soms is er een stuk geen hek omdat je dan naar de andere kant kan. Bij de perrons is er aan beide kanten van de gang een trap naar beneden. Heel de gang is vol met mensen. Ze zitten op de grond lopen om je heen en staan te wachten. De gang is open. Er is alleen een hoog hek zodat je er niet van af kan vallen. Je kan dus de perrons zien. Sommige perrons zijn helemaal vol. Propvol met mensen die wachten op hun trein. Veel gekleurde sari’s van vrouwen zijn zichtbaar. Ook zie je veel mensen met bruine dekens op hun hoofd of om hun heen. Ik wil niet weten hoelang ze hier al liggen of zitten.

We lopen naar het perron. Op perron is bijna niemand. Wel staan er mannen kranten bij elkaar te binden en pakjes drinken, water, en weet ik veel wat nog meer op karren te stampen. Die ze vervolgens ergens anders heen brengen. Ik let niet zo goed op dus weet niet waarheen ze gaan. Er staat een trein klaar maar de deuren zijn dicht en we kunnen dus nog niet zitten. Daar staan we dan om 6 uur op een perron in Delhi te wachten totdat we de trein in mogen. De trein zal pas om tien voor 7 vertrekken. Dat is nog wat anders dan op maandag ochtend om tien over 7 op je fietsie springen om de trein te halen van kwart over 7 op Den Helder centraal. Het is voor mij dus de grote vraag waarom we zo zo zo vroeg op moesten. Ik heb nu heel erg het gevoel dat ik nog heel graag het half uurtje in me bed had willen liggen slapen. Hier ben je gewoon ruim ruim optijd. Om ons heen komen en gaan treinen. Mensen hangen uit de trein. Sommige treinen lijken op goederentreinen alleen zitten ze dan vol gestampt met mensen. Je kan zien dat er in deze treinen geen banken zijn. Alleen vloer. Ik voel me hier helemaal niet prettig bij. De mensen zien er niet meer uit als mensen. Het lijkt wel of ze afgevoerd worden. Iedereen heeft hetzelfde zielige uitdrukking op zijn gezicht. Er lopen veel legermensen of politie. Die zien er hier hetzelfde uit dus ik noem ze maar army gays.
ER komt een man op zijn knieën naar ons toe kruipen. Diti is dan net op stap voor koffie. Zij is wel helemaal wakker. De man komt bij ons bedelen. Hij ziet er uit dat hij elk moment op kan staan en weg kan rennen. Ze onderbenen zijn gewoon normaal. Het is passend voor bij zijn lichaam. Hij zegt dat hij ziek is en dat hij geld wil hebben voor eten. Met bedelen heb ik helemaal geen problemen. Wie er ook naar me toe komt. Ten eerste krijgt hij/zij/kind niets. En ten tweede wil ik al helemaal niet dat ze me aanraken. Of het nou volwassenen zijn of kinderen. Je raakt me niet aan!! Ik hou er niet van als vreemden me aan raken. Dus als de man over me voeten begint te tikken en wrijven wordt ik dan ook even op mijn manier boos. Grote ogen opzetten en enen luid zeggen Don’t teach me!! Of ze blijven bij je en zeuren gepast verder of ze gaan weg. Deze man kiest voor het laatste. Misschien maar beter voor hem. Van ons krijgt hij niets en hij kan dus beter bij anderen gaan vragen. Net als de man weg is komt Diti terug. En dan rijd de trein weg. Dit is raar… Niemand zit in de trein en hij rijd weg?! :s We zitten op het laatste perron dus nu kunnen we nog beter de andere perrons zien. Om kwart voor 7 komt er een andere trein en we moeten meteen in stappen. De coupes van de trein hebben nummers. Je boekt hier een stoel in de coupe afhankelijk welke klas welke coupe je moet hebben. Op het perron staan de nummers al aan gegeven. Wij zitten in C5. Na mijn gevoel zal het wel een middenklasse zijn. Er zijn stoelen drie aan de ene en twee aan de andere kant. In het gangpad staan dikke mannen bij onze stoelen een discussie te voeren over de bagage die ze mee hebben mee genomen.

Alleen uit het wijzen kan ik al op maken dat het gaat over waar het ligt. Gruttjes maak je niet zo druk en ga zitten!! En vooral laat mij zitten!! Zo vroeg hou ik helemaal niet van deze herrie en al helemaal niet als het ook nog is niet belangrijke nutteloze info is wat je gaat bespreken. Terwijl Jil en Diti al zitten maak ik de man maar even duidelijk dat hij hetzelfde zou moeten doen. Al vraag ik me meteen af of hij wel in de stoel past. Er zitten vaste armleuningen in. En hij is echt super dik. Zijn vrouw ook. Het valt me op dat eigenlijk de meeste mensen hier aardig stevig zijn. Ze hadden daar de stoelen wel op mogen aanpassen. Ik ben allang blij dat er genoeg beenruimte is. Ik kan ruim zitten. Langzaam wordt ik wakker. Ik ga verder met lezen in me boek. Slapen kan ik toch niet en wat moet ik anders die 6 uur doen. 6 uur in een trein en vannacht heeft me buik het weer eens op gegeven en ik wil er nog niet aan denken hoe de WC’s hier zijn. Hoogs waarschijnlijk alleen een gat. Diti zei dat zei dat je beter de wc niet kan gebruiken ze zijn heel vies. Ik zet langzaam de gedachten uit me hoofd en concentreer me op me boek. Twee dunne mannetjes rennen de coupe heen en weer met flessen water en kranten die ze aan de mensen uit delen. Ik ben er bij deze ronde nog niet achter of je er nou voor moet betalen ja of nee. De dikke vetzak naast me is nog viezer dan dat hij er al uit ziet. Om de havenklap zit hij snot of iets uit zijn keel op te halen. Wat hij er vervolgens mee doet wil ik niet weten. Zijn vrouw doet vrolijk mee. Nadat hij hier mee begonnen is volgt de rest van de coupe. Misschien maak je dan indruk of zo. Als het stil word bij de buren zijn de mannetjes aan de theeronde begonnen je krijgt een dienblad met zakjes thee, een zakje met twee biskwietjes, een lepel, een servetje, melkpoeder en suiker. Bij de buren zijn de koekjes al op voordat de thermosfles met heet water en het mokje bij ze is beland. Hoogs waarschijnlijk hebben ze spijt. Ze halen alles weer op. Ik word er echt vreeslijk beroerd van. De man bedenkt op dat moment maar ook even dat de bagage die hij voor zich heeft heel erg irritant is. En wenkt de theejongen dat hij de bagage boven onze hoofden moet sorteren zodat zijn koffer er ook nog tussen kan. ’s Morgens kan ik deze mensen gewoon niet hebben. Kon hij dit nu niet eerder bedenken? Dan komt me thee en ben ik weer even bij mezelf. Als ik me thee inschenk moet natuurlijk de trein net eer rare beweging maken. Veel van me thee gevoerd aan me tafelblad. Jammer, ik had net zo trek in thee. Ik geniet van me kopje thee met suiker en kom helemaal tot rust. Dan kan ik eindelijk de mensen en geluiden om me heen afsluiten en me richten op het boek. Op zich gaat de reis best wel snel. Bij elke stop komt er een armygay met een hond. De hond (labrador) is niet aangelijnd en loopt door het gangpad. Ik vraag me ten zeerste af of dat beest wat ruikt. Ja eten misschien. De hond is ontiegelijk dik. Heel grappig omdat zijn begeleider een sprietje is. De bagage van de reizigers is ongeveer 2 meter van de hond af. En het beest sjokt echt door het gangpad. Maar hier gaat meer alleen maar voor het idee. Meteen achter de begeleider aan loopt een man met een detectieapparaat. Het apparaat haalt hij langs de tassen. Tenminste hij doet een poging. De meeste mannen zijn zo klein dat ze niet bij de tassen kunnen. De tussen stops zijn meestal maar 2 minuten dus het lijkt mij dat ze hoogstens 2 coupes kunnen doen en dan weer de trein uit moeten. Het is niet waarschijnlijk dat ze op de trein blijven omdat het elke keer weer andere honden en mannen zijn. Ze lopen allemaal de zelfde kant op. Van achter naar voor. Nooit zie je iemand de andere kant op lopen. Dus ze moeten wel veel personeel hebben. de trein was zo lang dat ik van onze coupe vanmorgen niet het einde van de trein kon zien. Na 2 uur hou ik het niet meer en moet ik toch echt naar de WC. Jil moet ook dus die loopt met me mee. Diti is wakker en ze let wel even op onze tassen. Ik stop me servetjes die ik hem mee genomen uit het hostel in me broekzak. Je weet maar nooit. Ik heb namelijk nog nooit schoon wc papier in de trein gezien. We hebben de keuze. Er zijn twee wc’s tegenover elkaar. Een western en een indian wc. Als we de deur van de western open doen zien we de schoonste wc die ik ooit in een trein heb gezien. Hij stinkt niet eens zo erg. Hoe kan dat hier wel en in NL niet? Ik ga eerst en doe me ding. Niets aan raken. WC’s zijn altijd een bron van bacteriën. Tuurlijk maak ik ook de foto’s ;) na me western bezoek sluit ik me nog even op in de indian WC om daar ook foto’s van te maken.
We krijgen eten (wat ik af sla omdat me buik alleen nog maar thee heeft gehad en echt geen curry op de vroege ochtend aan kan) nog meer thee. Sapje. Dat deden de mannen dus vanmorgen op het perron. Spullen voor de treinreis aan het klaar zetten.
Alles gaat zijn gangentjes. De omgeving waar de trein door rijd vind ik niet zo bijzonder. Beton en bos. Maar geen mooi bos. Dat valt me dus tegen. Dan komen we bij een dorpje dat ligt aan de Ganges revier. De meeste mensen stappen hier uit. De stop is lang en aan de fotograven te zien zat er een hoge pief of zo in de trein die uitgebreid op de foto moet. Na een kwartier gaan we weer verder. Deze keer komen de army gays als de trein al rijd. Behalve ons zit er nog 1 gezin en de coupe. Als de mannen langs komen ontstaat er een soort van paniek. Op dat moment is Jil in het gangentje waar ook de wc’s zijn. De treindeuren zijn nog open en dan kan je beter naar buiten kijken. Wat blijkt nou. Er staat nog een grote zwarte tas die af gaat bij de detectieapparaat en er zit niemand bij die bij de tas hoort. De mannen raken in paniek. Echt stres in de tent. Ze gaan dus wel 3 keer aan ons vragen of de tas niet van ons is. Tuurlijk niet. Hij staat een heel stuk van ons vandaan. Er is echt stres bij de mannen. Ik zit het allemaal gewoon een beetje te bekijken. Het is te grappig. Vooral omdat er op Delhi stadion een heel groot bord hing met daarop de tekst: “verdachte bagage laten staan en een melding van maken. Er kan een bom in zitten.” De kans is heel groot dat er in deze tas niets in zit. En dat de eigenaar gewoon even naar de WC is. Wie wil er nou in een bijna lege trein in de middle of no ware een aanslag plegen? Er komt een jonge hippe jongen de coupe in lopen. Het blijkt zijn tas te zijn. Hevig gaan de mannen de gast even op zijn donder geven. Hij moet ook achter de mannen de coupe uit lopen. De bagage blijft achter en niemand heeft er ook maar in gekeken. Raar?!!:s later komt de jongen op zijn dooie gemakkie aan lopen. Dit is toch wel grappig. Nu weten de gasten toch nog niet wat er in zat.

Na een half uur zijn we er en gaan we de trein uit. Op het perron moet je bij de uitgang je kaartje laten zien. Echte werkcreatie hier. Voor het nogal kleine stadionnetje wachten we op ons vervoer. Diti gaat eerst met ons mee naar het project later zal ze een hotel gaan zoeken waar ze kan verblijven. Diti moet ook onderzoek doen in Dehradun. Ik denk dat ze het zo heeft gepland dat ze met ons een combi kon maken. Anders was ze op een ander moment er heen gegaan. Een man van het project komt ons ophalen met de auto. Hij zal ons naar het gastenverblijf brengen. Daar gaan we de komende dagen slapen. Binnen een half uurtje zijn we op onze eindbestemming. Het dorpje Purkal. Daar staat het gastenverblijf en het project wat we gaan bezoeken is ook in Purkal.