Het Purkal project

Aangekomen bij het gastenverblijf staat een oudere dame op ons te wachten. Haar naam is katie. Het is een echte regelmuts. Ze kan ons afzetten bij het project en ze zal ons dan later ontmoeten. Het zijn drukke dagen voor de medewerkers van het project dus ze heeft niet veel tijd voor ons. We moeten ons voornamelijk zelf vermaken. Boem!! Te veel informatie.. We ontmoeten haar naar ongeveer een uurtje bij het project. We leggen haar ons doel uit en wat we graag zouden willen. Overal worden we vrij in gelaten. We mogen foto’s maken van alles als we maar niemand storen. Ze verteld ons veel over het project. Mijn eerste indruk is dat het een heel goed project is. Kleinschalig en oplossingsgericht. De kinderen worden geselecteerd op hun wil en op mate hoe arm ze zijn of ze mee mogen doen aan het project. De mensen van het project willen al het geld wat ze aan sponsors binnen krijgen zo goed mogelijk besteden. Zo kan het dus zo zijn dat in een gezin de een wel mag en de ander niet. Ze hopen er bij dit project dan op dat het andere kind leert van zijn broer of zus en zo ook naar een normale school kan. Er is niet voldoende ruimte en geld om al de kinderen een plek te geven op de school. Ze willen de kinderen die een toekomst willen en de geestelijke mogelijkheid hebben een kans geven op een goede scholing en kans op een goede baan. De huisvesting ziet er heel mooi uit. Voor hier heel modern en heel erg netjes. Ieder kind loopt in unievorm. De meeste kinderen verlaten huis om ongeveer half 5 ’s morgens. Ze worden dan om half 7 op school verwacht. Daar blijven ze tot half 7 en dan gaan ze weer terug naar huis. Elk kind wordt opgehaald met een schoolbus. Het zijn lange dagen voor de kinderen maar de kinderen zeggen zelf dat ze het leuk vinden. 50 weken in het jaar gaan ze naar school. Ik vind dat het nogal een opgave is voor deze kinderen. Echte vragen over de ontwikkeling hoef je hier niet te stellen. Hier gaat de ontwikkeling van een kind anders dan in Nederland. Ik moet er als volwassene al niet aan denken om 6 dagen in de week van half 7 tot half 7 te werken en dat 50 dagen in het jaar. Dat moet je toch opbreken? Maar volgens katie is dat niet zo. Kinderen hebben thuis ook niets anders te doen.

Als we rond lopen op het terrein zeggen de studenten allemaal goede morgen als we langs lopen. Katie neemt ons mee en klas in. En de meiden en jongens daar staan op en groeten ons. Ieder kind spreekt hier perfect Engels. Ze krijgen ook alle lessen in het Engels. Hoog waarschijnlijk kunnen ze beter Engels dan dat ik dat kan. De kinderen spreken tegen ons waarom de school zo geweldig is. Je merkt duidelijk dat de kinderen getraind worden om te spreken tegen vreemden en dat ze ook hier gewend zijn om alleen maar positieve goede info over te brengen. Dat is India. Je praat alleen over het goede. In mijn ogen zijn het net kleine volwassenen. Het voelt net of ze naar een te drukke universiteit gaan en heel de dag moeten leren. Deze kinderen hebben er zo ziet het er naar uit plezier in.

Ook heeft de school een project voor vrouwen geopend. Het is quilten. De vrouwen maken quilten en die verkopen ze dan. Veel online en over heel de wereld. De kosten van het materiaal wordt van de verdiensten af gehaald en de rest van de opbrengst is voor de vrouwen. Als een vrouw een quilt heeft gemaakt en die word verkocht krijgt deze vrouw het geld. Ze zijn dan ook allemaal gelabeld. En medewerker laat ons de shop zien. Ze verkopen nog veel meer. Quilten, tassen, kussenhoesjes en soort van kleedjes. In allerlei verschillende maten en kleuren. Alles ziet er zo professioneel uit. De shop doet me echt denken aan een westers warenhuis. Hele mooie toonbank en wanden met glas. In het atelier zijn de vrouwen aan het werk. We mogen kijken en de ontwerpers van de quilten komen ons begroeten en leggen wat over het project uit. De andere vrouwen kunnen geen Engels maar spreken de lokale taal wel begroeten ze ons vriendelijk.

De volgende dag gaan we in een klas een interview houden. Bij de vraag wat is je leukste en je minst leuke vak durft maar 1 meisje te zeggen dat ze een vak minder leuk vind omdat ze het niet begrijpt. Alle andere kinderen zeggen allemaal alleen het leukste vak. Of ze zeggen dat ze alle vakken leuk vinden. Alles gaat over positief. Dat legt ons onderzoek wel heel erg aan banden. Dit zijn dan kinderen die Engels spreken maar van de week bij het litericy project spraken de kinderen alleen Hindi. In Purkal kunnen we de ouders ook niet interviewen. Volgens Katie spreken deze alleen een lokale taal. En Diti kan deze taal niet spreken. We zijn ondertussen erg creatief geworden om van verschillende mensen informatie te krijgen maar bij dit project zal het wel het meest zijn dat we bestuur, kinderen en leerkrachten/werknemers kunnen interviewen.

Om 5 uur gaan we naar het gastenverblijf terug. Als we bijna er zijn zien we een aap op het dak zitten. Langzaam lopen we verder. Hier kan dan toch ook maar alles. Katie had ons ook verteld dat er luipaarden in het berggebied lopen en dat we ’s avonds beter niet naar buiten kunnen gaan. Soms worden mensen door luipaarden op gegeten. Ik heb heel erg het gevoel dat ik in Tarzan en Jane ben beland.

Voor meer informatie over het project: www.purkal.org