De sambal van de Mariene is zoete pasta

Dit is een beetje een lang verhaal. Dat komt omdat ik in het weekeind geen internet heb.

Wat een weekeind. Zaterdag hadden we een CMS picknick. We zijn met alle werkers van CMS naar het platte land gegaan met de bus. Het was er zo rustig en stil. Het meeste indruk heeft de heenreis toch wel gemaakt. Met ze alle in een touringcar uit de jaren 60. 2 stoelen aan de ene kant en 3 stoelen aan de andere kant. Door een medewerker werden wij gewezen op de plaatsten waar 3 stoelen naast elkaar stonden. Binnen no time waren alle stoelen in de bus bezet. Behalve die ene lege stoel naast ons. Niemand die daar op wil zitten. Er moesten mensen staan. In de ruimte waar de bestuurder zat verzamelde zich mannen die daar allemaal stonden. Alleen de chauffeur zat op een stoel. Je moet er gewoon niet over na denken wat er allemaal kan gebeuren. Jil begon al krantenkoppen te bedenken. Ik heb haar toch maar even vriendelijk verzocht om dat niet te doen. Sommige personeelsleden werden van hun stoelen afgejaagd omdat daar dan een hoge pief moest zitten. Maar toch niet naast ons zitten. Vlak voor we vertrokken gaat een meisje Asti van een jaar of 9 naast ons zitten. Ze lacht vriendelijk en wij lachen natuurlijk terug. Het lijkt niet alsof ze het eng vind. Maar ze straalt uit alsof we normaal zijn. Echt wat een schatje!
Op de heenreis komen we van alles tegen. Eerst staan we aan het einde van de straat al in de file. We komen al stapvoets rijdend bij de bushalte bedelende meisjes tegen. Vies huidje. Vet vies haar in twee staartjes en in de hand een kleine versie van een melkbus. Versierd met verse bloemen. Ze zwaaien en vragen om geld. Door iedereen wordt ze genegeerd. Behalve door onze bus. We geven geen geld maar we zwaaien allemaal terug. Vooral de kinderen in de bus. En dan verschijnt er voorzichtig bij een van de meisjes een glimlach op haar gezicht. Langzaam rijden we Delhi uit.
Dan komen we op wat ze hier noemen het platte land. Dorpen met kleine zaakies. Kappertjes aan de kant van de weg en mannen die op zelf in elkaar geknutselde bedden liggen in de schaduw. Van zo zelf in elkaar geknutseld bed moet je je voorstellen. Een frame en dan een plank erop. Of in plaats van die plank touwtjes geknoopt aan het frame. Beide lijken me niet lekker liggen. En ik wadeer me harde bedje in Delhi. Vrouwen zie je amper.
We komen we veel koeien tegen. En soms moet de chauffeur zo hard op de rem trappen dat we in de bus met ze alle naar voren vliegen. Dit alles omdat er een koe op de weg loopt. In de dorpen zwaaien kinderen na ons als we langs rijden. Mensen staan ons aan te kijken. Het lijkt net of het heel bijzonder is dat er een bus met mensen langs komt. Wel komen we veel vrachtwagens met stenen tegen. Zelfs één die midden op de weg stil staat en het hele motor blok is eruit getild. Veel mannen bemoeien zich ermee. Ze kibbelen en ik kan er alleen maar om lachen. Als we de dorpen door zijn komen we op de graanvelden. Het is zo bijzonder. Alleen maar zandwegen en dan wel prachtige groene velden. De nieuwste tractoren zie je langs rijden. De armoedigste huisjes zie je staan.
Op een gegeven moment weet de chauffeur de weg niet meer. Een man springt de bus uit en gaat het vragen. Dan kunnen we weer verder. In sommige dorpen kunnen we de bocht niet in een keer maken en dan moeten we een paar keer voor en achteruit. In de bus zingt iedereen. Het is erg gezellig. We komen nu echt in het mooie India. We rijden door een soort vallei en het is allemaal prachtig. Ik druf geen foto’s te maken. Het lijkt me niet gepast in deze situatie. Dan komen we op een soort dijkie. De weg is slecht en met geen mogelijkheid zou je hier kunnen uitstappen. Het is net breed genoeg voor de bus. In de verte zien we twee auto’s staan. De een wil de ene kant of de ander de andere kant. Ze staan echt met hun neuzen tegen elkaar. De inzittende zijn uit gestapt. En je ziet dat ze een discussie voeren over wie er opzij moet. Zodra de CMS werkers dat zien barst het lachen los. Een heel aantal mannen stapt de bus uit en gaat zich met de discussie bemoeien. Dit gaat zo 5 minuten ongeveer door. Toch moeten wij en de auto plaats maken voor de andere auto. Logisch vind ik. Dit omdat het voor ons maar een klein stukje achteruit rijden is. Onze bus heeft geen spiegels. Dus toen duidelijk werd dat wij plaats moesten maken gingen de mannen die stonden te discussiëren zich bemoeien met het achteruit rijden. Ik moet er erg om lachen. Iedereen kibbelt door elkaar. Als dit voorbij is zijn we zo bij camp wild.

Bij camp wild hebben we een leuke dag beleeft. We doen spellentjes in teams. Ik zit niet bij Jil in het team. Maar dat is wel leuk. Zo leer ik nieuwe mensen kennen. Toch voelt het echt alsof je weer bij gym bent. Als laatste gekozen worden bij een spel waar je niet zo goed in bent. Hoe later in de dag. Hoe meer de mensen toch in je geintresseerd raken. maar naast je zitten. Zelfs op gras zit er niet bij. Opeens begrijp ik heel Nieuw Den Helder. En ze kunnen nu niet meer zeggen dat ik het gevoel van genegeerd worden niet begrijp. Want dat weet ik nu wel. Heb het zelf gevoeld. Alleen vind ik het niet zo erg. Ik zet mezelf daar heel makkelijk overheen. Dan eten gezamelijk curry. En aan de scherpte van de curry kan ik alleen maar zeggen: Daar is de sambal van de mariene (hete versie) zoete pasta bij.

En als we terug gaan naar huis besluit ik toch maar het platte land maar wel vast te leggen. Ik maak stiekem wat foto’s. Onderweg komen we weer de vrachtwagen met pech tegen. Het ziet er niet naar uit dat het motorblok vandaag of morgen in de vrachtwagen kan worden gezet. alles is helemaal uit elkaar gehaald en nog meer dorpsbewoners dan op de heenweg bemoeien zich ermee. 1 ding is zeker. over een oplossing brainstormen ze wel goed met ze alle.

Zondag blijven Jil en ik heel de dag in bed. Jil was de afgelopen dagen niet zo lekker en ik neem vanaf vandaag het stokje van haar over. 's morgens ren ik nog wel even naar de winkel om cola en water te halen. Dan merk ik dat de bewakers zich aan ons aan het aanpassen zijn. ze zeggen helemaal goede morgen zonder dat ik het eerst hoef te zeggen. Goede ontwikkeling!! Ha ha, ik moet er om lachen. Al denk ik niet dat we de regels over bezoeken van kamers kunnen veranderen.
Ik heb koorts en ik voel me heel erg beroerd heel de zondag. We kijken een filmpje en slapen veel.

Maandag ben ik nog niet echt op geknapt. Ik besluid niet naar CMS te gaan. Heel vervelend want we zouden een gesprek hebben met de leiding van CMS social (Daar doen we het project voor)over het project.
Maar ik kan beter nog een dag in bed te blijven. Jil vind het ook niet erg om alleen dat gesprek te doen. Gelukkig voel ik me ‘s avonds al weer wat beter en is de koorts gezakt.

Vandaag kan ik er weer tegenaan. Aangezien het gesprek met de leiding gister niet door ging moet ik vandaag dat gesprek doen. Jil heeft namelijk het stokje van ziek zijn weer terug genomen en die wil alleen maar slapen en in bed liggen. Echt op dit soort momenten mis je die douch toch wel. En de wasmachine. En me bed. En me papa en mama. Die maken het voor jezelf zorgen toch wel wat makkelijker.