Stiletto's en afval

Ook dit weekeind weer druk. Het plan was er om naar de middle circle te gaan. Volgens me India boek zijn daar veel markten en shopping gebieden. En wij houden van shoppen!!! Dus om 12 uur op pad. Opzoek naar een tuktuk. Aan verschillende tuktukers uitgelegd waar we heen willen. Niemand begreep ons. En dan gebeurd ongeveer het volgende. Ze gaan me ze alle in het hindi staan babbelen. Dik discuseren wat de “klant” wij dus bedoelen. Dan komt er zomaar uit het niets een jongen van een jaar of 17. Die dan tegen de “klant” begint te ratelen dat hij Engels kan. En dat de “klant” het nogmaals uit moet leggen. Dus als “klant” leg je het dan nog een keer uit. Met de hoop dat het nu helemaal goed gaat komen. En dan kom je tot de verrassing dat ze je nog steeds niet begrijpen. En dan komt een van de tuktukers met het geweldige idee dat we misschien middle circle bedoelt. Bazaars, shopping. Wil je daar heen? Wij helemaal blij. Yeee!! Iemand begrijpt ons. Al heb je zelf die zelfde zin al 100x gezegd. En hij begreep je natuurlijk al die tijd maar niet. Hij wilde ons wel brengen. Maar voor 150 roepie. Jah, daggg. 60 roepie kan hij krijgen. Meer echt niet. We gaan wel verder vragen. Heel dapper en nog steeds met de volle moed lopen we naar de hoek van de straat. Als je je hand opsteekt en dan met hand wappert stopt de eerste tuktuk die langs rijd. 20 tuktuks later nog steeds niemand die ons mee wil nemen. Na de worden middle circle rijden ze gewoon weg. En dan hebben we het niet eens over de prijs gehad. Wat is er met die middle circle dat niemand ons daar heen wilt brengen? Dan besluiten we maar om naar onze eigen shopping mall te gaan in Saket. Ook leuk en we hebben alle winkeltjes nog echt niet gezien. Daar kunnen we dan heen voor 20 roepie.

Even voor de personen die niet weten hoeveel een roepie is. 65 roepie is ongeveer een euro. En de 150 roepie is echt afzetterij. Dat is veel te veel. Als er in een gebied eenmaal bekend is dat je zoveel betaald voor je tuktuk dan vragen ze elke keer zoveel. De prijs gaat dan echt niet meer naar beneden.

Die dag hebben we heerlijk geshopt. Ik heb echt een paar toffe stiletto’s gekocht. Buiten in het zonnetje gezeten. Ferrari gekeken. Nou ook hier hebben die auto’s een zeer sterke aantrekkingskracht van mannen. Echt een super relaxt dagje.

Zondag poging twee. Dit keer gaan we maar naar de Rich. Een park met zoals het in het boek staat een heel groot Boeddha beeld. Ook deze keer het zelfde drama als gister. Weer weet niemand wat we bedoelen. Dus loop ik maar even terug naar de kamer om het India boek erbij te pakken. Ik doe ook een poging Diti en Preeti te bellen om te vragen hoe het in het Hindi heet. Maar helaas weten zij ook niet wat ik bedoel. Oké, dan blader ik snel nog even het boek door en kom ik het archeologisch prak tegen. Dan gaan we daar maar heen. Willen we toch zien. Dus dan maar vandaag. En bij het plaatje van de toren van Unesco weten ze meteen wat we bedoelen. Lang is het niet met de tuktuk. Maar als we er komen zie je wel dat dit een er toeristische plek is. Er zijn heel veel mensen. Schoolkinderen. Natuurlijk allemaal netjes in uniform. Dit is de eerste keer dat we intree moeten betalen. De toren staat op de Unesco wereld erfgoedlijst. En hij is prachtig. Geen beschadigheden. Geen vogelpoep of iets. Foto’s maken is toegestaan dus dat doen we dan ook volop. Natuurlijk ook de idiote foto’s met je vinger erop. 2 uur hebben we om de toren heen gelopen. Alle graftombes bekeken die dan neer zijn gezet voor de laatste Mongool keizer en zijn vriendjes. Ik vind het zo knap dat alles nog heel is. Dit terwijl het er allemaal al staat vanaf 1300 of zo. Geen beschadigingen niets.
Dan gaan we nog even de gebouwen buiten het complex bekijken. Natuurlijk kunnen we alle gebouwen die we willen zien niet vinden. En het is langer lopen dat we dachten. Het kaartje van de Capitool gids klopt voor geen kanten. En ik vind ook echt dat ze zich moeten doodschamen dat ze die afbeeldingen in z’n gids doen. Schrijf er dan bij dat het ongeveer is. In de straatjes toetert iedereen, motoren, vrachtwagentjes, scooters, fietsen, auto’s. Al kan je gewoon doorrijden dan evengoed de toeter aan een stuk door aan. Op een gegeven moment ben ik daar zo zat van dat ik echt in staat ben om de eerste vent die op zijn motor langs komt van het apparaat af te trekken en hem helemaal in elkaar te rossen. Natuurlijk bedenk ik dan. Iedereen doet het dus wat maakt die ene persoon nog uit.
Alles is daar vies. De kraampjes zijn allemaal hetzelfde en alles op straat is vies. Op een gegeven moment komen we ook de kippen slachterij tegen. Als je een moment zocht om vegetariër te worden was dit het. Maar sorry de beestjes leken niet eens op kippen dus het doet me niets. En ik heb nog steeds honger (trek in) in een lekkere biefstuk. Al moet ik zeggen dat een MC chikken er op dat moment ook wel in kon gaan. Hier op de markt leer je wel het echte India kennen. Geen toeristen overal afval, koeien over de straat. Karren die door paarden worden getrokken. Handkarren met fruit uit 1800 en daar komt dan ook meteen de hygiëne kijken. Koeien eten afval, en ze liggen er zelfs in. Overal vliegen op het eten. Geiten over de weg. Nou die zullen wel ergens ontsnapt zijn. Ik voel me dan ook vies maar geniet er ook van. Me hoofd bokt wel door dat getoeter en het geluid wat je hoort.
Na 1,5 uur gelopen te hebben ben ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee en wil ik graag naar huis. Het is heel warm. Ongeveer 25 graden. Het water is op en het nieuwe wat we gekocht hebben vertrouw ik niet helemaal. Dan gaan we een tuktuk regelen. De prijs is nu niet het voornaamste. We zitten in the middle of nowhere dus voor 80 roepie mag hij me naar huis tukken. En ik weet dat dat veel te veel is. Er staan maar 3 tuktuks en dus is het even spannend of iemand naar Saket wil rijden. 2 willen het niet. En natuurlijk twijfelen we of ze niet willen of dat ze ons niet begrijpen. 1 man wil het doen voor 90. Prima Jil gaat niet eens in onderhandeling. Instappen en tukken. Op naar de Mall om daar lekker een broodje kip te eten. Ja, ik moet toch aan me b12 letten en aangezien je hier alleen kip kan eten is de keuze dus snel gemaakt. Na dit broodje hebben we eigenlijk nog steeds lekkere trek. We gaan dan ook een echt goed ijsje scoren bij Häagen-Dazs. En de eerste hap zegt me dat dit me beste ijsvriend wordt. Ik heb Belgische chocolade (volgens mij weten ze niet eens waar België ligt hier. Maar het smaakt echt naar Belgische chocolade)en vanille karamel brownie. Beide zijn hemels. En smaken zeker naar meer. Gelukkig eet je hier zo slecht dat deze extra calorieën er zeker wel bij kunnen.
Terug in het hostel lekker op bed liggen. Echt dan hou je van je harde, korte matras. Lot belt nog even met het laatste nieuws uit Nederland. En dit is natuurlij niet de plek om je politieke ideeën los te laten. Maar waar moet Nederland heen als het al niet eens kan worden over Uruzgan. Hier gaat dat toch even anders. Op de Indische manier had het CDA de PVDA gewoon wat geld gegeven en dan hadden we nergens een probleem van hoeven te maken.

OPROEP: Ik ben niet zo op de hoogte van de Olympische spelen. Aangezien we geen TV hebben. Dus ik wil jullie allen vragen om de verhalen even beknopt te vertellen. En specifiek natuurlijk hoe GOED de NL’ers het doen!