Agra & Gillende meiden

Dit weekeind zijn we naar de Taj Mahal geweest. Of beter gezegd Agra. Heen met de auto. We gingen met z’n 4en. De vrienden van vorige week gingen ook mee. We werden gereden door een chauffeur. Al betwijfel ik het of die man ons wel zo leuk vond. Er werd gerookt in de auto en natuurlijk ging dat mis. De brandplekken stonden in de stoelen. OW jee zeg. Ik schaamde me dood en ik rook niet eens!!

Zaterdag ochtend zijn we om 9 uur vertrokken. Om 2 uur waren we in Argra. Wat een zit was dat. Onderweg niet veel gestopt. Sommige stukken waren mooi om te zien andere niet echt bijzonder. Maar je rijd en rijd maakt het uit? Dat we de provisie grens over gingen waren er allemaal mannen met verkoopwaar. Kettingen enz. Ook liepen er apen aan een touwtje. Voor geld gingen ze op je schouder zitten. Dat we gingen stoppen voor een 2e ontbijt waren er in het restaurant alleen maar blanken. Dat is dan raar als je met 2 India’ers loopt. De blanken waren allemaal ouder +-60 en op reis met een bus. Dit is ook de eerste keer dat ik echt Japan’ers zie. En ja hor ze voldoen aan hetzelfde profiel als de Japan’ers in NL. hoedje op, grote groep, foto’s maken, en maar lachend rond lopen. Ik zie er wel de humor van in. En nu heb ik echt het idee dat ik op vakantie ben. Onderweg bel ik nog even Roberta. Soms vergeet ik dat er tijdverschil is. Dit keer dacht ik eraan en had ik het plan om haar voor haar werk te bellen. Moest ze niet werken!!

Om 2 uur komen we aan in Agra. We bekijken een graftombe en gaan daarna naar het hotel. Hotel me douche!! Wat een luxe. We gaan lunchen en daarna nog avond eten. Als ik net wil bestellen belt Vince. Als ik nu gebeld wordt moet ik ook mee betalen in het gesprek dus ik houd het even kort. Dat betalen slaat naar mijn inzien nergens op. omdat je uit je staat bent moet je net als in Nederland mee betalen aan het gesprek. Delhi is een kleine staat en je hebt dus al snel pech. Maar goed maakt niet uit.
’s Avonds hangen we op de kamer en kletsen we wat. Het is gezellig en het wordt dan ook laat.

De volgende dag ben ik vroeg wakker. Ik loop wat om het hotel en zit wat in het zonnetje. Om 10 uur gaan we ontbijten en daarna naar de Taj Mahal. De chauffeur van gister brengt ons grotendeels. Dan komt er een stuk autovrije zone. Wist niet dat ze dat hier konden bedenken. We gaan verder met z’n trapfiets. Het laatste straatje moeten we lopen. Dan kaartjes kopen en wij buitenlanders moeten 13 euro betalen voor een kaartje terwijl het Indiase volk maar 50 cent hoeft te betalen. De vrienden van ons zijn helemaal verbaast. Wat een verschil. Wij waren hier al achter maar het maakt niet uit.

De Taj Mahal is mooi. Veel groter dan ik had verwacht. We maken veel foto’s en we lopen wat rond. Zoveel blanke mensen hier. Het is net alsof je in europa bent. Onze vrienden vertellen dat de ontwerper zijn handen zijn afgehakt omdat hij dacht bij het afronden van het project dat het nog mooier kon. Ik geloof de man. Hij is prachtig hor. Maar er zijn niet veel verzieringen. Daar had hij zichzelf in kunnen verbeteren. Als we bij na bij de Taj Mahal zelf zijn moeten we onze schoenen uit. De stenen zijn zo heet dat we rennen naar de matten die er liggen om overheen te lopen. En ja hor heb ik weer. Kauwgum onder me voet. GATVER!!. We sluiten aan in de rij en opeens zijn alle buitenlanders weg en staan wij twee blonde meiden weer tussen het indiase volk. Na een kwartiertje wachten mogen we de tombe in. Binnen is het best donker. En er mogen eigenlijk geen foto’s gemaakt worden. Ik doe het toch met flits. Net als zo vele. Niemand zegt er wat van. Nu ik hier ben wil ik het ook wel vast leggen.
We lopen terug en we merken dat mensen foto’s van ons maken. Ik besteed er geen aandacht aan. Lach niet kijk niet in de lens en loop gewoon door. Waarom tussen al die blanken dat ze toch nog foto’s van ons maken?

Als we terug zijn bij de auto gaan we op naar Delhi. Iedereen slaapt in de auto maar ik kijk om me heen. Ik merk aan mezelf dat dit land zo gewoon is geworden. Alles is normaal. Ik verbaas me nergens meer in. Onderweg stoppen we 1 keer om wat te eten. Het eten is niet helemaal schoon en ik denk dat dit eten er voor heeft gezorgd dat ik vandaag weer is ziek ben. Maar goed pilletje en gaan!! We hebben geen tijd om in bed te blijven. En ik moet het toch proberen.

Terug in Delhi worden we afgezet bij het hostel en ploffen we op bed. We zijn moe. Wat een reis. We vertrokken om 1 uur uit Agra en we zijn om half 6 aangekomen in het hostel.

Bij het opendoen van de deur zien we dat AD en Ans een kindje hebben gemaakt. Ad en Ans zijn onze huissalamanders. Ze zitten vaak binnen en hebben dus nu voor nageslacht gezorgd. :S
We hopen dat Ad, Ans en Siebe(niewe naam voor de kleine) een beetje hun best gaan doen om wat meer vliegjes, muggen en spinnen op te eten. We hebben de laatste tijd steeds meer last van muggen dat we onder het muggennet moeten slapen.

Na een half uurtje opruimen en op bed liggen loopt Jil naar de deur. Het enige wat uit haar komt is: “OW God! Nouk, het is maar goed dat ik dit zie en niet jij. Je had tegen het plafond aan gezeten.” Ik ga kijken en ik zie een kakkelak van 5cm groot. JA en nu?? We zijn beide te veel een angsthaas om het beest weg te jagen. Ik zet de bewaking maar in. Maar moet eerst langs dat beest. Trek me typiosch indiase schoentjes aan en dieuw met me voet de deur open. Als de deur ver genoeg open is ren ik zo naar buiten. Ik glijd nog bijna uit omdat me zolen nog zo glad zijn. Jil en ik liggen in een deuk. Ik ga opzoek naar een van de bewakers. Op het hostelpleintje staat er 1 maar hij staat te praten. Opzoek naar een ander. Ik vind er een bij de post en ik vraag hem in het engles of hij me kan helpen. De man kan geen engels. Handen en voeten werk dan maar weer. Ik gebaar dat hij mee moet komen. braaf sjokt hij achter me aan. Op het pleintje roept hij de ander en ik denk zelf dat hij dacht dat er iets ernstigs was. Bij de deur aangekomen met twee man sterk wijs ik naar het beest. Een van de mannen loopt naar binnen en grijpt het beest bij de poten. Ik ril ervan. De man die nog met mij buiten staat moet heel erg om me lachen. Maar goed de andere man had hem dus niet goed gegrepen en het beest loopt in de kamer. Jil springt op het bed al gillend ik sta buiten te gillen en de mannen liggen vlak. Logisch. Samen jagen ze het beest naar buiten. Onderzoeken de kamer op meer en ik bedank ze als ze weg gaan. Toch ril ik nog steeds van de gedachten. We waren voor het weekeind al een paar dagen opzoek naar de schoonmaakster. Maar die konden we niet vinden. Wat er ook gebeurd ik ga morgen niet eerder naar kantoor dan dat ze is geweest.
Daarna bel ik met Vince en met Oma. Oma doet me er aan herinneren dat het leven voor mij hier heel gewoon is. Maar dat het voor buitenstaanders niet is te begrijpen of voor te stellen. Ik denk dat je dit leven hier alleen kan voorstellen als je er bent geweest. Je kunt het niet uitleggen. Iets wat normaal is geworden is lastig om uit te leggen. Voor ons is het normaal geworden. En we hebben alles geaccepteerd de mooie en minder mooie kanten.