We gaan niet naar Saket. We gaan op date. WAT?!

Zaterdag. Hier heb ik op zaterdag gewoon lekker uitslaapdag. Mmmmm.. Helaas gaat om half 10 me telefoon. Reclametelefoontjes werd ik al gek van maar als ze me ook nog eens wakker bellen kan ik ze helemaal wel schieten. Gelukkig hebben ze dit in Nederland nog niet uit gevonden.

Het plan is om naar The Ridge te gaan. Hopen dat we er komen. Eerst moet ik naar de dokter. Nog een keer me laten onderzoeken. Echt verveel jij je in Nederland? Wordt dokter in India. Je luistert naar de longen neemt de bloeddruk drukt op de pijnlijke plek. Fronst wat en trek een conclusie. Ik heb nergens meer last van maar ze wil toch dat ik me medicijnen blijf nemen. Weet je wat de volgende keer dat ik ziek ben. En ja die komt er vast nog wel. Neem ik haar briefje mee en ga ik naar de apotheek en haal ik gewoon die pillen. Ik geloof er namelijk niets van dat deze dokter echt dokter is.
De medicijnen haal ik niet op. Dat doe ik wel als ik weer ziek ben. Ik ben te bang voor een verstopping.

Dan gaan we weer verder. Het was al een kunst dat we bij de dokter kwamen. En bij ons in het Block staan veel tuktuks maar hier bij de dokter in deze straat staan er maar een paar en het is nou ook niet een populaire plek om met je lege tuktuk langs te rijden. Natuurlijk stuiten we weer op hetzelfde probleem als de laatste paar keren dat we naar de Ridge wilde. Niemand weet waar het is. Uiteindelijk heb ik iemand gevonden die ons wel wil brengen voor 50 roepie. Hij doet nog een poging of hij ons niet naar de lotus tempel kan brengen maar nee hor wij willen die tuin nu wel eens zien. Hij stemt toe en tuft weg. Na een uur rijden zijn we er. Tot mijn verbazing staan we geparkeerd voor de lotus tempel. Juist vriend, dit hadden we niet afgesproken!! Maar goed niets van zeggen. We wilde dit toch ook nog zien. En daar is hij me aanpassingvermogen.

Het complex is groot en nieuw. De tempel is prachtig. En het is er druk met mensen. Je moet je schoenen afgeven bij een schoenenhok. Krijg je net als je jas ophangen in de garderobe een nummertje en dan kan je later je schoenen weer ophalen. Handig dus. Iedereen wordt steeds in rijen verdeeld. Ik ben de gelukkige om een tweede rij te vormen. Tuurlijk, dat is handig. Ik steek boven iedereen uit dus is het makkelijk om mij aan te wijzen om een tweede rij te vormen. Telefoons fototoestellen zijn hier niet langer meer toegestaan. Alles moet uit. Binnen in de tempel mag je ze niet gebruiken en je moet vooral stil zijn. Zelfs kinderen en baby’s. Dan gaan de deuren open en mag je naar binnen. Alles is groot en ik vind het kaal. Betonnen muren. Het is prachtig echt waar maar saai ook wel weer. Ik had voor een tempel meer aankleding verwacht. We gaan zitten en stiekem als de bewaking even met andere mensen bezig is om ze stil te krijgen schiet ik toch wat plaatjes. Na een half uurtje gaan we weer naar buiten. We stuiten op een meisje die ons een foldertje wil aanbieden van de tempel. Ze heeft zelf Nederlandse en ze zijn gratis!! Daar kunnen ze in een menig land nog een voorbeeld aan nemen.

Langzaam lopen we van te tempel we maken we nog wat foto’s. Ook op de zelfontspanner. Een aantal jongens vraagt aan mij of ik met ze op de foto wil. Nou vandaag heb ik daar helemaal geen zin in. En ze blijven maar smeken. Echt ik haat dat zo. Nee is toch duidelijk nee. Leg uit dat hij niet het probleem is maar dat ik gewoon geen zin in foto’s heb. Dan tonen ze eindelijk begrip. Samen met Jil loop ik langs de tempel naar beneden. Daar zijn vijvers die zo blauw zijn als turquase alles is schoon en bij gehouden. We maken nog wat foto’s kopen wat kaarten om ieder geval paps en mams een kaartje te kunnen sturen en dan lopen we verder. Jil wil nog een keer op de foto en ik schiet nog wat plaatjes. Dan komt er een gezin die ook met Jil op de foto wil. Gaan we weer…. Pfff. En weer gasten die aan mij smeken om met ze op de foto te gaan. Nou vriend vergeet het! Hij gaat bijna op zijn knieën. Gelukkig kan ik hem tegen houden en zeg ik dat, dat me niet over haalt.

Langzaam hebben we het niet wel een beetje gezien. We gaan!! Buiten staan er niet veel tuktuks. Maar toch doen we een gok of iemand ons naar Cannaught Place wil brengen. We krijgen de mededeling dat het dicht is maar dat ze wel een andere markt kennen. Jil wil daar graag heen. Ik word er langzaam moe van dat iedereen behalve ik maar bepaald waar ik heen gaan. Maar ik stem toe. Misschien is het wel wat. En ja het is wel wat. Maar we worden gewoon dik opgelicht. Zonder een India’er hoeven we hier niets te kopen. Een klein beeldje kost al 200 roepie. En het is gewoon steen. Vet duur dus. Dan besluiten we om verder te gaan. De mannen willen ons alleen terug naar de plek brengen waar we vandaan kwamen maar wijzen ons wel het busstadion. Het busnummer weten ze natuurlijk weer niet. Nou prima! Ik ga het zelf wel uitzoeken.

We lopen naar de bushalte. Er stopt na een kwartier een lege bus. Ik vraag het aan de chauffeur en we staan aan de verkeerde kant van de weg. Maar bus 491 en 492 gaan er rechtstreeks heen. Tenminste ik heb bij derectly rechtstreeks als vertaling gemaakt.
Dan begint het wachten. Jilis er maar bij gaan zitten. Bus naar bus. Tuktuk naar tuktuk gaan voorbij. geen van beide nummer komt langs. Na een half uur komen er twee bussen naast elkaar langs. De bus die inhaalt is bus 492. Ahhh shit.. we gebaren nog maar het heeft geen zin meer. Hij gaat voorbij en wij staan er nog. Soms stopt er een tuktuk – negeer. Soms een auto die ik dan vraag om door te rijden. Veel bussen hebben geen nummers maar naar een uur en een kwartier. Daar is hij dan 491. Hij stopt voor ons als we gebaren.
Rechtstreeks naar Cannaught place kan hij ons niet brengen na een kilometer moeten we eruit en verder lopen om daar weer de bus te nemen die wel naar Cannought Place gaat. Mannen geven op onze vraag welke bus we moeten nemen geen antwoord. Dus dan maar de jonge vrouwen. Ze zijn aardig en helpen ons gelukkig.

Bus 440. Rechtstreeks naar waar we heen willen. Onderweg komen we Lodi garden India Gate tegen. Gewoon de bekende weg weer dus. Maar dan is hij daar toch echt. Cannaught Place!! Helaas maar waar. Hij staat in de steigers. En er staan overal vel te grote hekken omdat ze de metro aan het aanleggen zijn. wat worden we hier dus van? NIET BLIJ!!
We lopen wat rond maar het is een shopping straat in een rondje.

Mensen die bedelen op straat zie hier veel meer. Hoe kan het dat je met een arm waarvan het bot (ellepijp en spaakbeen )gewoon schuin staan. Dus niet in het schanier meer hangen en je vlees toch dicht gegroeid is. Hoe kan je zo leven? Hoe kan je er ook maar aan denken om zo iemand dit of aan te doen of zo rond te laten lopen. Waarom helpt niemand deze man? Iedereen wandelt er ook zomaar voorbij. Hoe corrupt is dit land? Wat voor leven heb je dan? Ook zit er een vrouw te bedelen die geen pigment meer op haar huid heeft. Ze is zwaar ondervoed en oud. Daarnaast zit dan een man met open wonden op zijn benen. Daarvan valt het me mee dat er geen beesten in zijn wonden lopen. En is wel schoon. Respect heb ik voor deze mensen. En ik hoop dat ze toch uit het leven halen wat maar kan. En dat ze op hun manier een geluk vinden. Al lijkt het mij realistisch dat dit niet gebeurd. Triest voor die mensen. Maar niet kwaad bedoeld maar wij moeten zelf ook uit het leven halen wat ons zelf toegereikt wordt en laten we het beste van maken. Ga niet akkoord met ook maar de helft van wat je gelukkig maakt. Neem alles.

Op zich wel leuk maar na een dag avontuur hebben we het wel een beetje gehad. We besluiten om terug te gaan. We lopen terug naar de ringweg. En wat zien we daar? Een olifant over de weg!! Haha. Snel even een foto maken voordat er bussen langs komen scheuren.

We gaan maar vragen waar de bushalte is. Heen met de bus terug met de bus. Als echte toeristen lopen we daar rond. En mannen vragen vooral waar we heen willen. Nou naar huis. De bus wordt ons afgeraden veel te druk. Alleen maar mannen en dat is gevaarlijk. Iedereen ziet hier alles als gevaar. Maar goed nadat er een paar bussen langs zijn gesjoeft kom ik toch maar tot de conclusie dat ik niet graag een sardientje wil zijn. dus we gaan tuktukken. Zoals altijd.. bij de politie staan een aantal chauffeurs. We zeggen waar we heen willen en we krijgen natuurlijk meteen een prijs naar onze hoofd geslingerd. Jil is deze dag zat dus die begint te schreeuwen dat ze alleen maar een veel te hoge prijs vragen omdat we wit zijn. Ik moet er om lachen. Uiteindelijk wil iemand ons mee nemen voor 80. Prima dat is goed. We stappen in en we gaan op pad. De politieagent lacht alleen maar en kijkt ons na. Ze zitten bij John in de Tuktuk. John rijd heel erg hard en ik denk dat we in dit tempo binnen een half uur in Saket zijn. Muziekje erbij en we hebben het helemaal gezellig. Als we de rondweg af rijden komt John met de vragen. Die kennen we langzamerhand. Naam land waar je vandaan komt. Jil is de klos. Hij zegt doodleuk dat hij in love op haar is. HAHA ik heb het echt even niet meer.
John stelt voor dat we naar de bios gaan. Nee John, we gaan naar Saket. Vriendelijk en grappig deelt hij mede dat hij geen zin heeft om naar Saket te rijden maar dat we op date gaan. Tegelijkertijd zeggen Jil John we are married. John op de remmen. WAT?! Ik ga niet naar Saket ik ga een andere tuktuk voor jullie zoeken. Jammer, had graag op date gewild met jullie zegt hij dan ook nog doodleuk. Al rijdend gaat hij opzoek naar een lege tuktuk. Elke keer rijd hij de man half klem om te vragen of hij naar saket wil rijden met ons. Wat is dit nou weer voor gekkigheid? Uiteindelijk vind hij iemand. Die wil ons brengen voor 100. We stappen uit. Had al even 10 roepie gepakt. Duw dat briefje bij John in zijn handen en zeg: ‘this is my phone number.’ ‘By John.’ John in de stres. Ik heb het niet gezien maar John heeft 3 x heel dat briefje af gezocht naar me nummer. Natuurlijk wat dat nummer er helemaal niet. Jil krijgt drie zoenen en we stappen over. Deze man brengt ons verder. Rijd John opeens weer naast ons. Krijg ik me 10 roepie weer terug. Hij wilde het alleen hebben als me nummer er echt op stond.

Als we langs de India Gate rijden is het al bijna donker. Snel schieten we wat plaatjes. Hebben we dat ook gezien.

We komen moe en heel aan in Saket. Pff einde dag..